Από την πτυχιακή της Βιολέττας Παπαγιαννίδου  Eπτά γυναικείες φιγούρες κρύβονται πίσω από κάθε έργο της Βιολέττας. Επτά Ενδύματα με αρχετυπικούς συμβολισμούς και κοινό σώμα. Τη γυναίκα. Αυτήν που στο ταξίδι από τον Καύκασο αναμετρήθηκε με το σώμα της, κουβάλησε το στρώμα του κρεβατιού της, έραψε με υπομονή το πάπλωμά της, έπλεξε τα κουρέλια της σε ρούχο, κέντησε το νυφικό της, έντυσε την ψυχή της με μνήμες.(τα ρούχα εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο της Έκθεσης "Ενδυματογραφία: από το σπίτι στο ταξίδι). 

Το Ένδυμα μνήμη 

"Οι πρόγονοί μου από τον Πόντο έφτασαν στον Καύκασο το 1876. Οι άνθρωποι αυτοί μέσα σε μια νύχτα έχασαν τα πάντα! Το κοινό χαρακτηριστικό αυτών των μαρτυριών είναι η αλησμόνητη Σάντα.
Τα λόγια του πατέρα: ‘’υπήρχε μια βαθιά θλίψη - τα σπίτια ερημωμένα, τα ζώα στους στάβλους πεινασμένα, διψασμένα, αναστατωμένα προκαλούσαν ακόμη μεγαλύτερη ταραχή’’. 
Μετά το 1986 Πόντιοι της Γεωργίας εγκαταλείπουν σταδιακά την περιοχή. Έρχονται με έντονο συναίσθημα επαναπατρισμού στην ιδανική Πατρίδα: ‘’Θα πάμε σην Ελλάδαν’’ έλεγαν και φάνταζε σαν όνειρο. Aλλά… 
‘’Ακρίτες στη Μαύρη θάλασσα, Ακρίτες και στην Ελλάδα’’
Όλο αυτό το πάρε–δώσε ξεκίνησε αιώνες πριν ως βίωμα, πέρασε από γενιά σε γενιά και έγινε παράδοση. 
Θυμάμαι από τον Καύκασο τους γεωργιανούς άνδρες να φοράνε ‘’παπάχα’’ και ‘’μπούρκα’’. Η πρώτη ύλη των ενδυματολογικών αυτών στοιχείων, με μεγάλη σημειολογική σημασία για τους Καυκάσιους, είναι οι ίνες προβάτου, το φελτ, το ακατέργαστο μαλλί. 
Στο σπίτι της θείας Βάλιας υπήρχε μονίμως μία σωρός από ίνες μαλλιού".